Sabah kalkıyorum. Çocukların kahvaltıları, çocukların dersleri. Onlarla ilgileniyorum. Kanala geliyorum. Program toplantısı yapıyorum. Programa giriyorum. Programdan sonra tekrar toplantı yapıyorum. Sonra koştur koştur eve geliyorum. Yine çocuklarla ilgileniyorum.
Mesela kendine vakit ayırıyor musun diye sorsanız, sadece hafta sonu. Ama ben bu telaşı çok seviyorum ve hiç şikayetim yok.
Yani o rahat ve özgür olduğum günleri çok özlüyorum açıkçası ve o zaman tembellik yaptığım için de kendime çok kızıyorum.
Çünkü ya bu hafta değil önümüzdeki hafta gideriz sonraki hafta gideriz diye yani hep söylediğimiz klişe bir şey var ya erteliyoruz kendimizi diye gerçekten çok üzülüyorum yani bilmiyorsun ki artık önümüzdeki ay ne ile karşılaşacaksın.
Çok sabırlı bir insanım. Yani Esra eşittir sabır ama benim gibi sabırlı insanların o sabrının bittiği noktada bir yanardağ oluşuyor öyle bir tehlikeli tarafımız var.
Mesela trafikte eğer yetişeceğim ve zamanla yarıştım bir durum yoksa hiç fark etmez benim için dingin dingin, sakin sakin gideriz ama yetişmem gereken bir toplantı, iş varsa ve o strese giriyorsam işte orada başlıyorum dua etmeye Allah'ım diyorum ne olur çabuk gideyim.
