Ben her yerde uyurum. Ve benim arkadaşlarım bundan inanılmaz muzdarip. Ben bu özelliğimi çok seviyorum.
Burada uyuyabilirim. Burada konuşurken, gülerken bir anda gözüm kapanıp bir anda uyurum. Sonra bir anda hiçbir şey yokmuş gibi geri kafamı kaldırıp sizin ile konuşmaya devam edebilirim mesele yani.
Oldu ve ben bundan en son o kadar sıkıldım ki çünkü gırgır şamataya döndü. Başta böyle diyorsun "Aaa herkes bana lakabım ile sesleniyor" diyorsun. Ama ben 8. ve 9.sınıfta, yani ilk okul son sınıfta ve ondan sonra ki hani lise döneminin başlangıcında, ki sınıfta kalmamın sebeplerinden bir tanesi o idi.
Rap müzik yapıyordum. O rap müzik yaptığım dönemde falan sürekli stüdyoya gel git stüdyoya gel git falan artık böyle bir lakabım olmuştu. Yani bir mahlas diyorlar ona, efta diye bir mahlasım vardı o süreçte. Bunu bir anda bir arkadaşım öğrendi lisede. O öğrendikten sonra, onun önünü alamadık. Benim lisede ki, lise yıllığımın tamamın da adım yok.
Efta yazıyor yani, benim adımın olduğu yerde bile, fotoğrafımın altında efta yazıyor. Parantez içinde kendi adım yazıyor. Sanki efta benim adımmış gibi.